1. Teriery
Niemiecki terier myśliwski (jagd terier)
Pies obdarzony olbrzymią pasją łowiecką, niezwykle ruchliwy, cięty i odważny aż do przesady. Agresywny w stosunku do innych psów. Rasa użytkowana jako dzikarze i norowce oraz do polowań na lisy w stogach.

Foksterier szorstkowłosy.
Kiedyś bardzo popularna rasa wśród myśliwych, obecnie mniej użytkowany łowiecko w roli dzikarza i norowca, bardziej do towarzystwa. Jego włos wymaga regularnego trymowania, nie pielęgnowany wygląda mało estetycznie.
 
Foksterier krótkowłosy.
Bardziej zrównoważony i karny aniżeli foksterier szorstkowłosy, łatwiejszy do ułożenia. Różni się od poprzednika tylko rodzajem włosa, który nie wymaga czasochłonnych zabiegów.

Terier walijski
Psy zdecydowanie spokojniejsze od foksterierów i bardziej posłuszne, z wyglądu różnią się od nich jedynie umaszczeniem. Ich włos wymaga regularnego trymowania. Użytkowane głównie jako dzikarze i tropowce rzadziej jako norowce.

2.Jamniki
Jamnik krótkowłosy
Najstarsza rasa jamników, trudna w ułożeniu i prowadzeniu. Łowiecko użytkowane jako psy wszechstronne: norowce, dzikarze, tropowce i płochacze. Ich krótki włos nie wymaga specjalistycznych zabiegów, są jednak wrażliwe na zimno i urazy.

Jamnik szorstkowłosy (standardowy, miniaturowy, króliczy).
Najmłodsza rasa jamników powstała prawdopodobnie z krzyżowania jamników krótkowłosych z terierami i sznaucerami. Inteligentne i pomysłowe, doskonałe psy dla myśliwych mieszkających w blokach. Szorstki włos czyni je bardziej odpornymi na zimno i urazy. Zastosowanie podobne jak krótkowłose.

3.Szpice- Nordyckie psy myśliwskie
Łajka zachodniosyberyjska.
Typowy pies jednego pana, czujny i odważny. Szukając zwierza, jak wszystkie szpice myśliwskie pracuje głównie górnym wiatrem, pomagając sobie wzrokiem. W Polsce używany przede wszystkim do polowań zbiorowych i indywidualnych na dziki. Nie głosi zwierza gonionego, dopiero wówczas gdy go osaczy. Łajka nie powinna być trzymana w mieszkaniu.

Łajka rosyjsko-europejska.
W Polsce rzadziej spotykana niż łajka zachodniosyberyjska, bardziej zrównoważona. Przeznaczenie łowieckie takie samo jak innych szpiców myśliwskich.

Łajka wschodniosyberyjska.
Najrzadziej u nas spotykana, użytkowana w bardzo trudnych warunkach wschodniej Syberii do osaczania łosi i niedźwiedzi oraz polowań na drobne zwierzęta futerkowe popielice i sobole.

Karelski pies na niedźwiedzie.
Zewnętrznie podobny do łajki rosyjsko-europejskiej. Pies bardzo żywy i ruchliwy, obdarzony ogromną pasją łowiecką, użytkowany szczególnie jako dzikarz – zapalczywie oszczekujący osaczonego zwierza, podobnie jak łajki nie głosi zwierza w czasie gonu. Mało wymagający, nie lubi zbyt wysokich temperatur.

4. Psy gończe.

Ogar polski
Najstarsza polska rasa psów gończych, odtworzona z psów sprowadzonych z Litwy i Białorusi przez pułkownika Piotra Kartawika w latach sześćdziesiątych. Psy niezbyt szybkie ale bardzo wytrzymałe w pogoni za zwierzem, obdarzone ogromną pasją łowiecką. W przeszłości były bardzo cenionymi psami myśliwskimi, przede wszystkim ze względu na towarzyszące gonowi granie w różnych tonacjach, które zachwycało uczestników polowania i zaproszonych gości. Raczej mało spotykane w naszych łowiskach, choć daje się jednak zauważyć powracającą modę w śród myśliwych na posiadanie polskiej, zdrowej, sprawdzonej rasy. Użytkowane głównie jako doskonałe tropowce, w niczym nie ustępujące posokowcom oraz niestrudzone dzikarze, do polowań indywidualnych i zbiorowych w trudnych górskich terenach. Ogar polski to również doskonały pies rodzinny, czujny stróż domostwa i opiekun dzieci.

Gończy polski
Druga, stara polska rasa psów gończych, odtworzona przez Józefa Pawłusiewicza, którego rodzina polowała z nimi od pokoleń w Bieszczadach. Od 2005 roku rasa wstępnie zarejestrowana przez FCI. Dzięki dużym walorom łowieckim stała się popularna w śród myśliwych. Użytkowna jako tropowce i dzikarze.

Gończy słowacki
Podobny do naszego gończego polskiego lecz nieco mniejszy. Na Słowacji do polowań na dziki dopuszcza się tylko psy których wysokość w kłębie nie przekracza 50 cm, większe są eliminowane z polowań i hodowli. Użytkowany jako dzikarz i tropowiec.

5. Posokowce
Posokowiec bawarski (górski)
Pies odważny, niekiedy zapalczywy, wymaga konsekwentnego przewodnika i twardej ręki oraz starannego wychowania i ułożenia, w przeciwnym razie może stać się nadmiernie samodzielny a nawet agresywny. Późno osiąga dojrzałość psychiczną. Według zaleceń klubu rasy winien być użytkowany wyłącznie jako tropowiec.

Posokowiec hanowerski (nizinny)
Mocny i silny pies, większy od Bawarczyka, spokojny i zrównoważony Według standardów rasy użytkowany wyłącznie do poszukiwań postrzałków jeleni, danieli, łosi, muflonów, kozic alpejskich i dzików. Nie wolno mu szukać saren. Późno dojrzewa psychicznie, wymaga starannego i wychowania i ułożenia.

6. Wyżły. Wyżły kontynentalne

Wyżeł niemiecki krótkowłosy

Pies myśliwski użytkowany wielo i wszechstronnie. Ma doskonały wiatr górny i całkiem dobry dolny. Dzięki dużej pasji łowieckiej dość łatwy w ułożeniu. Wystawia twardo, sekunduje wystawiającemu partnerowi, nieźle bobruje i aportuje.

Wyżeł niemiecki szorstkowłosy
Stosunkowo młoda rasa, selekcjonowana pod kątem użyteczności dla służby leśnej. Pies bardzo wytrzymały i odporny na złe warunki atmosferyczne. Cięty w stosunku do drapieżników i czarnego zwierza. Ma średni wiatr górny, ale za to dobry dolny. W rasie zdarzają się osobniki bez wrodzonej stójki. Użytkowany zarówno w polowaniach na ptactwo jak i dziki. Sprawdza się też jako tropowiec.

Wyżeł weimarski (krótkowłosy i długowłosy)
Psy bardzo mocne i wytrzymałe. W USA użytkowane jako psy policyjne. W Polsce popularniejsze krótkowłose, użytkowane są wszechstronnie, choć w polu mało efektywne ze względu na mało dynamiczny galop. Mają bardzo dobry dolny wiatr i często wykorzystywane są w roli tropowców.

Wyżeł węgierski (krótkowłosy i szorstkowłosy)
Psy wszechstronne, bardzo wrażliwe i posłuszne. Szorstkowłose są rasą młodszą i nie do końca ustabilizowaną, lepiej jednak radzą sobie w szuwarach i w gęstym lesie niż krótkowłose, które są lepsze w suchym polu.

Wyżeł czeski szorstkowłosy (Fousek)
Bardzo podobny do niemieckiego wyżła szorstkowłosego. Pies wybitnie wszechstronny. Ma twardą stójkę i dobrze aportuje zarówno z lądu jak iż wody. Pies komunikatywny, łatwy w układaniu i dlatego popularny w śród myśliwych. Podlega próbom pracy.

Wyżły brytyjskie
Pointer
Wyżeł zwany królem wielkiego pola. Przeszukuje pole bardzo dynamicznym galopem a do stójki przechodzi z pełnego biegu. Pracuje tylko górnym wiatrem i świetnie sekunduje – wystawia na widok stójki robionej przez partnera. W Polsce użytkowane wielo – i wszechstronnie, z reguły źle znoszą złe traktowanie.

Seter angielski
Pies wielkiego pola, o wielkim temperamencie, świetnym wietrze górnym i doskonałym galopie. Ma dobrą twardą stójkę którą wykonuje zwykle w pozycji warującej lub w półprzysiadzie, sekunduje partnerowi. Jego długi włos wymaga starannej pielęgnacji.

Seter szkocki (Gordon)
Największy i najwolniejszy spośród seterów. W Polsce użytkowany łowiecko sporadycznie. Lubi prace w lesie i w wodzie, pracuje również dolnym wiatrem.

Seter irlandzki
W naszych łowiskach spotykany rzadko, ze względu na trudny charakter i problemy z układaniem oraz wymóg starannej i systematycznej pielęgnacji włosa. Podlega próbom pracy.

7. Aportery i płochacze – Retrievery
Golden Retriever
Pod względem liczebności pies nr jeden na świecie, jednak w roli psa rodzinnego. Bardzo inteligentny , zrównoważony i kontaktowy. W łowiectwie użytkowany jako aporter i tropowiec. Najcenniejsza cecha wszystkich retrieverów to tzw. marking – umiejętność zapamiętywania miejsc spadania kilku a nawet kilkunastu ptaków. Łatwy do ułożenia.

Labrador Retriever
Dość młoda rasa wyhodowana w Nowej Funlandii, gdzie wykorzystywana była do aportowania ryb, które wypadły z sieci. W Polsce użytkowana w polowaniach na dzikie gęsi które aportują z najbardziej zimnej wody. Sprawdza się też jako tropowiec.
Płochacz niemiecki (Wachtelhund)
Z niemieckiego pies na przepiórki. Bardzo energiczny i odważny, cięty na drapieżniki. Użytkowany jako płochacz, tropowiec i dzikarz. Długi włos wymaga regularnego wyczesywania.

Darz Bór
Grzegorz Jelonek